Kilka lat temu kobieta, którą nazwiemy Panią S., poszła do szpitala na rutynowe badania. Pani S. miała chorobę zastawki serca zwaną zwężeniem zastawki trójdzielnej. Cierpiała również na łagodniejszą postać zastoinowej niewydolności serca. Żaden stan nie został uznany za zagrażający życiu.
Lekarz prowadzący, dr Bernard Lown, zbadał panią S. i nie znalazł nic niezwykłego. Później inny lekarz w towarzystwie wielu rezydentów odbywających rutynowe wizyty lekarskie ze studentami ostatniego roku i stażystami zbadał panią S. Na zakończenie wizyty ten sam lekarz ogłosił na oczach wszystkich - w tym pani S. - że pacjentka miał TS.
Z medycznego punktu widzenia TS to skrót od zwężenia zastawki trójdzielnej - ale pani S. naprawdę wierzyła, że oznacza to „sytuację końcową”. Wkrótce po stwierdzeniu przez drugiego lekarza u pani S. wystąpiły objawy, które odzwierciedlały bardziej zaawansowaną postać zastoinowej niewydolności serca. To było tak, jakby zaakceptowała, uwierzyła i poddała się pomysłowi bez żadnej analizy, że umiera. Dr Lown próbował wyjaśnić zamieszanie, ale pani S. nie słuchała. Pani S. nie mogła usłyszeć niczego więcej. W ciągu kilku godzin stopniowo chorowała i zmarła później tego samego dnia.
Historia pani S. rzeczywiście się wydarzyła i jest dobrym przykładem nocebo odpowiedź. Nocebo („wyrządzę krzywdę”) to idea, że negatywne myśli, uczucia i emocje mogą powodować negatywne skutki. Pani S. była dość zdrową osobą. Nie było dowodów na jakąkolwiek zasadniczą zmianę w jej stanie serca, a mimo to umarła. Co się stało? Czy to możliwe, że pani S. stworzyła warunki, w których ostatecznie umarła, tylko przez samą myśl?
Możemy tylko akceptować, wierzyć i poddawać się myślom i ideom, które są równe naszemu obecnemu stanowi emocjonalnemu. Kiedy to robimy, programujemy nasze autonomiczny układ nerwowy aby dokładnie określić aptekę leków i chemikaliów, aby zasygnalizować określone geny, które nam pomagają lub szkodzą.
Na przykład, gdy dana osoba otrzymuje diagnozę, jeśli ogłoszenie wywołuje emocję strachu, wówczas osoba ta wydaje się być sugestywna tylko dla myśli, które są równe tej emocji. W przypadku pani S. tak właśnie się stało. W ten sam sposób jest również odwrotnie. Nie możemy akceptować, wierzyć ani poddawać się myślom, które nie są równe emocjom, które obejmujemy. Dlatego pani S. nie słyszała lekarza, kiedy próbował ją przekonać, że nic jej nie jest.
Umysł pani S. uwarunkował jej ciało, aby uwierzyło, że umiera. Jej autonomiczny układ nerwowy zareagował, tworząc wewnętrzne środowisko osoby z ciężką zastoinową niewydolnością serca. Sprawiła, że myśl wydała się tak realna, że jej ciało zareagowało na jej umysł w dokładnie taki sposób, jakiego oczekiwała.
Ten pomysł nazywa się podatnością na sugestie. Kiedy akceptujemy, wierzymy i poddajemy się jakiejkolwiek myśli lub bodźcu bez żadnej analizy, jesteśmy podatni na sugestie. Im bardziej jesteśmy podatni na sugestie, tym mniej jesteśmy analityczni. Im bardziej jesteśmy analityczni, tym mniej ulegamy sugestii i to analityczny umysł oddziela świadomy umysł od podświadomości. Pomyśl o analitycznym umyśle jako o strażniku, który pozwala lub zatrzymuje określone myśli przed przejściem ze świadomego umysłu do podświadomego umysłu.
Autonomiczny układ nerwowy i podświadomość są ze sobą połączone. Pomyśl o autonomicznym układzie nerwowym jako o automatycznym systemie ciała, który działa poniżej naszego świadomego umysłu / mózgu i „podświadomie” kontroluje wszystkie funkcje naszego organizmu, takie jak temperatura ciała, trawienie, poziom cukru we krwi, tętno, itp. W chwili, gdy pani S. … usłyszała „TS”, myśl o śmierci z powodu śmiertelnej choroby przeniosła się z jej świadomego umysłu tuż obok umysłu analitycznego i zaprogramowała jej podświadomość, która przekazywała tę informację do autonomicznego układu nerwowego. W tym przypadku własne emocje, uczucia i myśli pani S. działały przeciwko niej.
Odpowiedź nocebo nie musi mieć tak tragicznych konsekwencji. W 1962 roku grupa badaczy w Japonii wystawiła 13 dzieci na działanie trującego bluszczu. Wszystkie te dzieci były silnie uczulone na tę roślinę. Naukowcy potarli nieszkodliwy liść na przedramieniu każdego dziecka, ale twierdzili, że to trujący bluszcz. Potarli drugie przedramię trującym bluszczem, ale powiedzieli, że to coś innego.
Wyniki były zdumiewające. U wszystkich dzieci na przedramieniu pojawiła się wysypka, która została potarta nieszkodliwym liściem, podczas gdy u 11 z 13 nie wystąpiła wysypka na ramieniu narażonym na działanie trującego bluszczu. Dzieci w tym badaniu zmieniły „przewidywalny” wynik. Ich nowe doświadczenie nie było już podyktowane jakimkolwiek przeszłym doświadczeniem. W chwili, gdy zaakceptowali, uwierzyli i poddali się myśli bez żadnej analizy, że liść jest łagodny lub toksyczny, nowy poziom podatności na sugestie zmienił sposób, w jaki automatycznie reaguje ich organizm. Można powiedzieć, że myśl o tym, że trujący bluszcz jest łagodny, była silniejszym bodźcem niż ekspozycja na potencjalnie szkodliwy liść i odwrotnie.
Na szczęście, jeśli możemy użyć naszych umysłów, aby sobie wyrządzić krzywdę, możemy również użyć ich do uzdrowienia siebie. Co by się stało zamiast strachu lub złości, gdybyśmy stworzyli stan emocjonalny zbudowany z wdzięczności, inspiracji lub wzmocnienia? Gdybyśmy mogli zaakceptować, uwierzyć i podporządkować się tym nowym myślom równym tym podwyższonym stanom emocjonalnym, czy moglibyśmy wtedy zacząć przeprogramowywać nasz autonomiczny układ nerwowy, aby rozpocząć proces odnawiania ciała do nowego umysłu? Ludzie w naszym warsztaty na całym świecie właśnie to robią!
Zdjęcie dzięki uprzejmości Steve'a Snodgrassa przez Flickr